شبکه‌های کامپیوتری/مسیریابی: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۶:
=== الگوریتم های مسیریابی ===
الگوریتم مسیریابی در حافظه روتر ذخیره میشود . این الگوریتم فاکتور مهمی برای عملکرد مناسب عملیات مسیریابی است. هدف این الگوریتم مسیریابی اتخاذ تصمیم برای انتخاب مسیر انتقال داده است. روتر از الگوریتم مسیریابی برای محاسبه مسیری که بهترین شرایط انتقال داده از مبدا به مقصد استفاده میکند. الگوریتم مسیر یابی مورد استفاذه روتر را نی توان به صورت مستقیم تغییر دارد اما با انتخاب پروتکل به طور غیر مستقیم الگوریتم مورد استفاده روتر را تغییر میدهیم. به عنوان مثال پروتکل اطلاعات مسیریابی ((Routing Information Protocol (RIP) ممکن است یک نوع الگوریتم برای انتقال داده و در مقابل پروتکل اولین مسیر کوتاه باز ((Open Shortest Path First (OSPF) از الگوریتم دیگر استفاده کند. الگوریتم مسیریابی مستقیما نمی تواند تغییر کند. تنها راه تغییر آن تغییر پروتکل مسیریابی است. مجموعا دو نوع اصلی از پروتکل های مسیریابی وجود دارد که عبارت اند از :
* فاصله راس ها (distance vector)
سطر ۵۲ ⟵ ۵۰:
=== الگوریتم فاصله راس ها (Distance Vector Algorithms) ===
سطر ۵۷ ⟵ ۵۶:
الگوریتم فاصله راس ها از معیارهای شناخته شده به عنوان هزینه برای کمک به تخمین بهترین مسیر به یک مقصد استفاده میکند. مسیری با کمترین هزینه کلی به عنوان بهترین مسیر انتخاب میشود. زمانی که روتری از یک الگوریتم فاصله راس ها استفاده میکند ، هزینه مختلف توسط هر روتر جمع آوری میشود.این هزینه ها میتواند به صورت واحد های دلخواه باشد .<br />##
تمام هزینه ها در جدول مسیریابی روتر قرار می گیرند و سپس توسط الگوریتم استفاده می شود تا بهترین مسیر برای هر نوع شبکه ای را محاسبه کنند. اگر چه منابع زیادی وجود دارد که نمایه های ریاضی پیچیده ای از الگوریتم های بردار فاصله و نحوه تصمیم گیری آنها را محاسبه می کنند، اما مفهوم هسته باقی می ماند. با اضافه کردن معیارهای هر مسیر اختیاری در یک شبکه، شما حداقل یک بهترین مسیر را خواهید یافت. نمایه آن به شکل زیر است:
<math>M(i,k) = min [M(i,t) + M(t,k)]</math>
این فرمول بیان می دارد که بهترین مسیر بین دو شبکه ((M (i، k) را می توان با پیدا کردن کمترین (min) مقدار مسیرها بین تمام نقاط شبکه پیدا کرد. بیایید دوباره در اطلاعات مسیریابی در جدول بالا نگاه کنیم. این اطلاعات را به فرمول اضافه می کنیم، می بینیم که مسیر A از B به C هنوز بهترین مسیر است:
<math>5(A,C) = min[2(A,B) + 3(B,C)]</math>
در حالی که فرمول مسیر مستقیم A به C به این شکل است:
<math>6(A,C) = min[6(A,C)]</math>
این مثال نشان می دهد که چگونه الگوریتم های بردار فاصله از اطلاعات منتقل شده به آنها برای تصمیم گیری مسیریابی آگاه استفاده می کنند. الگوریتم های استفاده شده توسط روترها و پروتکل های مسیریابی قابل تنظیم نیستند و نمی توان آنها را تغییر داد.یکی دیگر از تفاوت های عمده بین الگوریتم های بردار فاصله و پروتکل های حالت پیوند این است که وقتی پروتکل های مسیریابی بردار فاصله این است که داده های یکدیگر را به روز می کنند، این داده ها ممکن است بخشی یا تمام جدول مسیریابی (بسته به نوع بروز رسانی) از یک روتر به دیگری فرستاده می شود. با استفاده از این فرآیند، هر روتر اطلاعات موجود در جدول خود را به روترهای دیگر نمایش میدهد، به این ترتیب هر روتر یک نمای کامل تر از محیط شبکه را بدست می آورد و آنها را قادر می سازد تا تصمیمات مسیریابی بهتر را اتخاذ کنند. نمونه هایی پروتکل های محبوبه امروزه که ازالگوریتم های بردار فاصله استفاده میکنند RIP و BGP است. دیگر پروتکل های محبوب مانند OSPF نمونه هایی از پروتکل هایی هستند که از الگوریتم مسیریابی حالت پیوند استفاده می کنند.الگوریتم های Bellman-Ford و Ford-Fulkerson جزو الگوریتم های بردار فاصله شناخته می شوند. در این الگوریتم ها، هر روتر یک جدول مسیریابی دارد که بهترین مسیر را برای هر مقصد نشان می دهد. یک جدول گراف و جدول مسیریابی برای روتر J در زیر نشان داده شده است.
| |||