شبکه‌های کامپیوتری/مسیریابی: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۷۲:
این مثال نشان می دهد که چگونه الگوریتم های بردار فاصله از اطلاعات منتقل شده به آنها برای تصمیم گیری مسیریابی آگاه استفاده می کنند. الگوریتم های استفاده شده توسط روترها و پروتکل های مسیریابی قابل تنظیم نیستند و نمی توان آنها را تغییر داد.یکی دیگر از تفاوت های عمده بین الگوریتم های بردار فاصله و پروتکل های حالت پیوند این است که وقتی پروتکل های مسیریابی بردار فاصله این است که داده های یکدیگر را به روز می کنند، این داده ها ممکن است بخشی یا تمام جدول مسیریابی (بسته به نوع بروز رسانی) از یک روتر به دیگری فرستاده می شود. با استفاده از این فرآیند، هر روتر اطلاعات موجود در جدول خود را به روترهای دیگر نمایش میدهد، به این ترتیب هر روتر یک نمای کامل تر از محیط شبکه را بدست می آورد و آنها را قادر می سازد تا تصمیمات مسیریابی بهتر را اتخاذ کنند. نمونه هایی پروتکل های محبوبه امروزه که ازالگوریتم های بردار فاصله استفاده میکنند RIP و BGP است. دیگر پروتکل های محبوب مانند OSPF نمونه هایی از پروتکل هایی هستند که از الگوریتم مسیریابی حالت پیوند استفاده می کنند.الگوریتم های Bellman-Ford و Ford-Fulkerson جزو الگوریتم های بردار فاصله شناخته می شوند. در این الگوریتم ها، هر روتر یک جدول مسیریابی دارد که بهترین مسیر را برای هر مقصد نشان می دهد. یک جدول گراف و جدول مسیریابی برای روتر J در زیر نشان داده شده است.
[[Image:Dijkstra algorithm example 5.svg]]
{| style="text-align: center; background-color:#FFFFDD;" cellpadding=3 border=1 cellspacing=0
|-
! Destination !! Weight !! Line
|-
| A || 8 || A
|-
| B || 20 || A
|-
| C || 20 || I
|-
| D || 20 || H
|-
| E || 17 || I
|-
| F || 30 || I
|-
| G || 18 || H
|-
| H || 12 || H
|-
| I || 10 || I
|-
| J || 0 || N/A
|-
| K || 6 || K
|-
| L || 15 || K
|}
| |||