شبکه‌های کامپیوتری/مسیریابی: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۳۱۰:
 
این حلقه تا زمانی که تمام گره ها متوجه شوند وزن لینک به گره D بی نهایت است ادامه پیدا میکند. به این ترتیب، کارشناسان می گویند که الگوریتم های بردار فاصله یک نرخ همگرایی آهسته دارند. در نتیجه، الگوریتم بردار فاصله الگوریتم کاملی (در حلقه گیر میکند و جواب درستی  نمی دهد) نیست. یکی از راه حل های این مشکل این است که روترها اطلاعات را فقط برای همسایگان ارسال کنند که لینک منحصر به فردی به مقصد نداشته باشند. به عنوان مثال، در این مورد، گره B نباید به گره C اطلاعات مربوط به گره D را ارسال کند، زیرا گره C تنها راه برای رسیدن به گره D است.
 
<br />
 
== الگوریتم های حالت لینک (Link-State Algorithms) ==
 
 
 
[[پرونده:LSA.svg|660x660پیکسل]]<br />
 
الگوریتم های بردار فاصله و الگوریتم های حالت لینک ها هر دو مسیر را با کمترین هزینه را انتخاب  می کنند. با این حال، پروتکل های حالت لینک به صورت محلی تر کار ها را انجام می دهند. در حالی که یک مسیریاب که یک الگوریتم بردار فاصله را اجرا می کند و برای هر بسته داده شده هزینه مسیر را به صورت نقطه به نقطه با همسایگان خود محاسبه می کند در حالی که پروتکل حالت اتصال هزینه لینک های متصل و ضروری را محاسبه میکند. بدین معنی که در آن الگوریتم بردار فاصله، کمترین معیار بین گره A و گره C را محاسبه می کند، اما یک پروتکل حالت اتصال، آن را به عنوان دو مسیر متمایز از A به B و B به C محاسبه می کند. این فرآیند برای محیط های بزرگ بسیار کارآمد است. الگوریتم های حالت لینک روتر ها را قادر می سازد که روی پیوندها و اینترفیس های خود تمرکز کنند. هر روتر در یک شبکه  اطلاعات خود را فقط از روترها و شبکه هایی که به طور مستقیم به آن متصل است بدست می آورد. درواقع درمحیط های بزرگتر، روتر از قدرت پردازشی کمتری برای محاسبه مسیرهای پیچیده استفاده خواهد کرد.
 
<nowiki>##</nowiki>The router simply needs to know which one of its direct interfaces will get the information where it needs to go the quickest.
 
روتر بعدی در خط روند را تکرار می کند تا اطلاعات به مقصد خود برسد.مزیت دیگری برای چنین فرآیندهای مسیریابی محلی این است که پروتکل ها می توانند جداول مسیریابی کوچکتری را حفظ کنند.
 
<br />