شبکه‌های کامپیوتری/مسیریابی: تفاوت میان نسخه‌ها

! مسیر روتر !! متریک

|-

|-

| روتر B به C || ٣

|}

 

 

<nowiki>##</nowiki>وقتی که روتر A نماینده یک packet bound از روتر C است،

جدول مسیریابی دو مسیر ممکن به مقصد انتخابی را نشان میدهد. انتخاب اول فرستادن بسته از روتر A به روتر C به طور مستقیم است و گزینه دوم ارسال بسته از روتر A به روتر B و سپس از آن به روتر C است. الگوریتم مسیریابی برای تشخیص بهترین مسیر و انتخاب آن استفاده میشود. بعضی از پروتکل های مسیریابی ممکن است یک متریک را برای الگوریتم مسیریابی فراهم کنند، درحالی که پروتکل های دیگر ممکن است بیشتر از 10 متریک فراهم کنند. از طرف دیگر ممکن است دو پروتکل متفاوت یک متریک مشابه را برای یک الگوریتم همسان ارسال کنند، اما ممکن است منبع یک متریک در پروتکل های مختلف تفاوت داشته باشد. همچنین یک پروتکل مسیریابی ممکن است برای الگوریتم مسیریابی تنها یک معیار اراده دهد، اما این معیار میتواند معنی متفاوتی در الگوریتم دیگر داشته باشد. در الگوریتم مثال زده شده بهترین مسیر، مسیری است که کمترین هزینه متریک را دارد، بنابراین توسط اضافه کردن عدد متریک مرتبط با هر پیوند، میبینیم که مسیری از A به B و سپس به C که مقدار مجموع معیار آن عدد 5 است انتخاب میشود در حالی که مقدار متریک لینک مستقیم به روتر C عدد 6 است. بنابراین الگوریتم مسیر A-B-C را انتخاب و اطلاعات را توسط آن ارسال میکند.<br />

 

 

 

 

 

 

الگوریتم های بردار فاصله و الگوریتم های حالت لینک هر دو مسیری را با کمترین هزینه انتخاب  می کنند. با این حال، پروتکل های حالت لینک به صورت محلی تر کارها را انجام می دهند. اگرچه روتری که یک الگوریتم بردار فاصله را برای مسیریابی استفاده می کند،برای هر بسته داده شده هزینه مسیر را از مبدا تا مقصد محاسبه می کند. اما پروتکل حالت اتصال ، هزینه لینک های متصل و ضروری را محاسبه میکند. بدین معنی که در آن الگوریتم بردار فاصله، کمترین متریک بین گره A و گره C را محاسبه می کند، اما یک پروتکل حالت اتصال، آن را به عنوان دو مسیر متمایز از A به B و B به C محاسبه می کند. این فرآیند برای محیط های بزرگ بسیار کارآمد است. الگوریتم های حالت لینک روتر ها را قادر می سازد که روی لینک ها و اینترفیس های خود تمرکز کنند. هر روتر در یک شبکه  اطلاعات خود را فقط از روترها و شبکه هایی که به طور مستقیم به آن متصل است بدست می آورد. درواقع درمحیط های بزرگتر، روتر از قدرت پردازشی کمتری برای محاسبه مسیرهای پیچیده استفاده خواهد کرد. روتر نیاز دارد به شناختن واسطی مستقیم که می خواهد اطلاعات را به سرعت از طریق آن ارسال کند(واسط در اینجا به معنی مسیری است که شرایط ارسال اطلاعات به مقصد را مهیا میکند به طور مثال یک واسط می تواند شامل مسیری از یک یا روتر ها باشد). روتر بعدی در خط روند را تکرار می کند تا اطلاعات به مقصد خود برسد. مزیت دیگری برای چنین فرآیندهای مسیریابی محلی این است که پروتکل ها می توانند جداول مسیریابی کوچکتری را حفظ کنند. از آنجا که یک پروتکل حالت پیوند تنها اطلاعات مسیریابی را برای واسط های مستقیم آن حفظ می کند، جدول مسیریابی حاوی اطلاعات بسیار کمتری نسبت به پروتکل بردار فاصله است که ممکن است اطلاعات روی چند روتر وجود داشته باشد. پروتکل های حالت لینک مانند پروتکل های بردار فاصله، برای به اشتراک گذاشتن اطلاعات با یکدیگر نیاز به بروزرسانی دارند. این به روز رسانی  به نام (Link State Advertisements)  و به صورت خلاصه  (LSAs) شناخته می شود و هنگامی که وضعیت لینک های روتر تغییر می کند، این فرآیند اجرا می شود. هنگامی که یک لینک خاص در دسترس نیست (وضعیت تغییر می کند)، روتر از طریق شبکه به تمام روتر هایی که با آنها ارتباط مستقیم دارد اعلام می دارد و این روتر ها اطلاعات خود را بروز رسانی می کند.

 

=== الگوریتم دایجسترا ===

'''''الگوریتم Dijkstra از طریق مراحل زیر انجام می شود:'''''

 

#* فیلد حالت که وضعیت گره را نشان می دهد هر گره یک حالت وضعیت دارد: "دائمی" یا "پیش فرض".

# در مرحله بعد، روتر پارامترهای وضعیت (برای تمام گره ها) را اولویت می دهد و فیلد حالت و وزن آنها را به ترتیب "پیش فرض" و"بی نهایت" تنظیم می کند.

 

[[رده:شبکه‌های کامپیوتری]]