راهنمای آموزش زبان فارسی به غیر فارسی زبانان/درس ده: تفاوت میان نسخه‌ها

در دو جملهٔ «آرش آمد.» «آرش آن خانه را خرید.» «آرش» فاعل است. در جملهٔ اول «آمدن» و در جملهٔ دوم خریدن از او سر زده است. در جملهٔ اول مفعولی نیست و معنی جمله بی مفعول کامل است. در جملهٔ دوم مفعولی وجود دارد و بی آن معنی جمله کامل نیست. در جملهٔ دوم مفعولی وجود دارد و بی آن، معنی جمله کامل نیست. اگر مفعول یعنی آن خانه و نشانهٔ آن «را» را از جمله حذف کنیم، جمله معنی کامل خود را از دست می دهدمی‌دهد: «آرش خرید» شنونده می پرسدمی‌پرسد آرش چه چیز را خرید. فعلی که بی مفعول معنی جمله را تماتمام کند یا به سخن دیگر به مفعول نیازی نداشته باشد، فعل لازم یا ناگذر نامیده می شودمی‌شود. مانند آمد در جملهٔ بالا و مانند رفتن.

فعلی که بی مفعول معنی خود را تمام نمی کندنمی‌کند یا به سخن دیگر فعلی که به مفعول نیاز دارد تا معنی خود را تمام کند و از فاعل به مفعول برسد یا گذر کند ،کند، فعل متعدی یا گذرا نامیده می شودمی‌شود. مانند قَرض گِرِفتَن، دادَن<ref>{{یادکرد کتاب |نام خانوادگی = انوری|نام=حسن|کتاب= دستور زبان فارسی ۲ ویرایش دوم|سال=۱۳۸۵|ناشر= انتشارات فاطمی |صفحه= 63|شابک=964-318-293-2|زبان=}}</ref>

* خَریدَن‮( ‬را‮ - ‬اَز‮ )‬ ‬：khar‮ī‬dan‮ ‬：

* خُوردَن‮( ‬را‮ )‬‮‬：khordan‮ ‬：