زبان برنامه نویسی سی/متغیرها: تفاوت میان نسخه‌ها

 

1 - دارای یک نام یا همان « '''شناسه''' » است که فقط با همان شناسه و از طریق آن می توان به آن متغیر دسترسی پیدا نمود

2 - دارای محتوایی است که به آن '''مقدار''' یا موجودی آن متغیر می گوئیم

3 - در هر جای برنامه می تواینم به صورت دستی مقدار جدیدی به آن بدهیم یا همان مقداری که دارد دستخوش تغییر نمائیم و یا به صورت خودکار ، تغییر آن را واگذار کنیم به یک یا چند تابع ( مقدار آن قابل تغییر است ، مگر آنکه پیش از تعیین نوع داده از کلیدواژه const استفاده نموده باشیم )

 

 

شما در برنامه نویسی باید متن قابل فهم توسط کامپایلر را بر روی یک فایل متنی بنویسید ، ذخیره کنید و سپس آن را تحویل کامپایلر ( یا مفسر ) بدهید . در این حین شما از قوانین دانش رایانه تبعیت خواهید نمود و دست کم باید تبعیت کنید . در دانش رایانه که بخشی از دانش الکترونیک می باشد ، همان طور که در ابتدای فصل بدان اشاره نمودیم ، باید همواره جریانی ورود یابد و سپس دست خوش پردازش گردیده و در نهایت به خروجی ارسال گردد . طی برنامه نویسی شما باید داده هایی را ایجاد کنید ، داده ها را به یکدیگر یا به داده های سیستم عامل یا سخت افزار مرتبط نمائید و این داده ها را طی یک روال به خروجی برسانید که به آن برنامه می گوئیم . اما شاید بپرسید چرا نام متغیر را روی این داده ها گذارده اند ؟

فرض کنید میخواهید یک مرورگر وب را بنویسید . حتماً در مرورگرهای خود دیده اید که عنوان یک صفحه وب بر روی جایگاه عنوان برنامه مرورگر شما نمایش داده می شود ( در گذشته بر روی نوار عنوان پنجره یا همان Title Bar نمایش داده میشد و امروزه در داخل Tab ) این عنوان را شما نمی توانید پیش بینی کنید که چه خواهد بود ! یعنی اگر یک متن ثابت را قرار بدهید ، طبعاً کاربر برنامه شما نمی تواند عنوان صفحه وب را مشاهده نماید و اگر بخواهید در آن تغییری ایجاد کنید از کجا می دانید که باید چه بنویسید ؟ پاسخ اینست که شما نباید از یک متن ثابت استفاده کنید . بلکه باید درون یک رشته به واسطه نشانه های فرمت کردن ، امکان ایجاد متنی را بدهید که به دستور شما ، متن داخل برچسب عنصر title در زبان html ( زبان عمده صفحات وب ) که همان عنوان صفحه وب می باشد را به جای متن رشته قرار دهد و در نهایت آن را به نمایش بگذارد . اگر مثال ساده تری بخواهیم بزنیم که مثال ما خارج از زبان سی نیز می باشد این مثال را در نظر بگیرید :

 

 

اگر مقداری به یک متغیر ندهید و آن را بدون وجود مقدار در مرتبه اول نوشتن آن داخل متن منبع وارد کنید آن متغیر را '''اعلان''' نموده اید . در ادامه برنامه اگر قصد استفاده از آن متغیر را داشته باشید باید حتماً آن متغیر در بدو کار مقدار و موجودی داشته باشد و اگر نداشته باشد یا کامپایلر خطا خواهد گرفت و یا یک عدد تصادفی در آن قرار خواهد گرفت که برنامه شما را بر هم می زند . به دادن محتوا به متغیر جهت ایجاد آن '''مقدار دهی اولیه''' می گوئیم . پس از مقدار دهی اولیه برای متغیر ، آن متغیر '''تعریف''' شده است و شما مجاز به استفاده از آن خواهید بود .