آموزش زبان چینی/مقدمه

زبان‌های چینی یکی از زبان‌های خانواده سینی-تبتی است. چینی معیار (Standard Chinese)، که بر پایهٔ لهجه پکنی (لهجه‌ای که در پکن صحبت می‌شود) بنا شده‌است. این زبان در خود زبان چینی و سرزمین چین ژونگ‌ون (中文، Zhōngwén) نامیده می‌شود. در زندگی روزمره، از کلمه ماندارین برای اشاره به زبان چینی استاندارد استفاده می‌شود.

ماندارین معیار (国语) به‌عنوان زبان رسمی جمهوری خلق چین و زبان رسمی جمهوری چین (تایوان) و یکی از زبان‌های رسمی سنگاپور مورد استفاده قرار می‌گیرد. این زبان یکی از ۶ زبان رسمی سازمان ملل متحد می‌باشد. زبان چینی پررواج‌ترین زبان بومی در جهان است.

زبان چینی گرامر تقریبا آسانی دارد و زبان‌آموز به راحتی می‌تواند آن را فرابگیرد ولی بعضی از افراد ممکن است به دلیل پیچیدگی سیستم نوشتاری رغبتی به یادگیری زبان چینی نداشته باشند. چینی یکی از معدود زبان هایی است که از الفبا استفاده نمی‌کند و به جایش هزاران نویسه دارد که هر کدام نشاندهندۀ یک واژه یا بخشی از واژه (هجا) می‌باشد. با این وجود حتی پیچیده ترین نویسه های چینی هم از چند صد نویسه ساده‌تری که وجود دارند تشکیل شده است و علائم فونتیکی دارند که به یادگیری کمک می‌کند. درست است که یادگیری سیستم نوشتاری چینی به آسانی زبان فارسی نیست ولی آن چنان که در وهلۀ اول به نظر می‌رسد پیچیده نیست. دو مجموعه نویسه مختلف در چین استفاده می‌شود یکی نویسه‌های چینی سنتی (فن‌تیزی) و دیگری نویسه‌های چینی ساده شده (جیان‌تیزی). گویشوران چینی که سواد خواندن و نوشتن دارند معمولاً قادرند این هر دو سیستم نوشتاری را بخوانند ولی برخی از افراد نیز فقط یکی از این دو سیستم نوشتاری را یاد گرفته‌اند.